
Weer wat anders dan 1 van de weinige toeristen zijn. Je ziet wel dat de Uzbeken door hebben wat je moet doen om toeristen te trekken: wat in Merv (Turkmenistan) nog zandhopen en verweerde stenen muren zijn is in Bukhara en Khiva helemaal gerenoveerd en staan de steden vol met prachtige forten, madressas en moskeeën. Heel mooi en je krijgt echt een gevoel hoe het in de tijd van de zijde route moet zijn geweest.

Na wat eeuwenoude cultuur snuiven, was het weer tijd voor een ecologisch Russisch drama: de Aral Sea. Of beter gezegd Aral Desert. In 40 jaar tijd is de Aral Sea van 1 van de grootste binnenlandse zeeën van de wereld veranderd in een woestijn omdat ze het water hebben gebruikt voor de katoenproductie. Het dorpje Moynaq, eens een bruisende vissersstad met 500 vissersboten is nu 100km verwijderd van het laatste plasje water en wordt geteisterd door zand- en zoutstormen. deprimerende sfeer!

Van Moynaq weer met de trein (17 uur door de woestijn) naar Samarkand. Best relaxed lekker slapen in je eigen coupé vooral met in je achterhoofd dat de snelwegen hier, in Nederland niet eens door kunnen voor een boeren landweg. Samarkand was net als Khiva en Bukhara erg mooi, al merken we dat we nu aan ons moskeeën en madressas taks zitten. Dus toen maar weer uitgezweet in een oud badhuis en een lekker biertje gedronken met de andere reizigers.

Nu zitten we in Taskent de hoofdstad van Uzbekistan. Hier zie je wel veel meer de Russische invloeden terug in de gebouwen, maar ook in de mensen op straat. Gisteren zelfs naar een Russische theater voorstelling geweest en luxe gegeten in de city grill (daar zaten we dan in ons backpackers outfit tussen de mensen in hun beste zaterdagavond uitgaanskleding).
Zoals je leest zijn we wel toe aan wat natuurschoon. Overmorgen steken we de grens over naar Osh (Kirgizië) voor onze outdoor avonturen!