Een tochtje rond Oaxaca
1 augustusHet is zondag en er zijn gouverneursverkiezingen. Wat merkten we ervan? Veel verkiezingskabaal, tv-ploegen en er werd twee dagen geen alcohol geschonken en verkocht.
Vandaag hebben we een dagtocht gemaakt. Eerst naar -volgens de Mexicanen- de grootste boom ter wereld: omvang 56 meter, doorsnede 10 meter. Het is een cypres. Toen wij de boom aan het bewonderen waren, kwamen er twee optochten met veel muziek en vuurwerk naar de naastgelegen kerk. In Mexico is het de gewoonte om de vijftiende verjaardag te vieren als de kinderen "man" of "vrouw" worden.
Toen naar de weverij waar wol met natuurlijke kleurstoffen (afrikaantjes, dode cactusinsecten, notenschillen) geverfd worden. Daarna wordt de wol handmatig geweefd.
De volgende stop was een archeologische opgraving in Mita met goed geconserveerde wandmozaieken.
Tenslotte een slingertocht over zeer stoffige wegen naar een bijzonder natuurverschijnsel: een gestolde lava"waterval". We hebben er ook in vulkanisch water gezwommen. Het stonk wel naar zwavel.
Toen we Oaxaca naderden begon het te regenen: tijd voor de poncho's. Onze nachtbus ging om 23.00 uur, zodat we om half elf aanwezig moesten zijn. Om tien uur belden we een taxi, maar er kwam er geen een. Toen maar een taxi aangehouden, maar die vond dat we teveel bagage hadden en reed weer door. Jon en Koen stonden als echte ponchomannetjes in de stromende regen taxi's aan te houden.
Een nieuwe taxi wilde alleen ons in twee gedeelten vervoeren. Dat moest dan maar. Het was al half elf geworden. Job en ik hebben dat maar niet afgewacht en een andere taxi genomen. Deze was een echte wegpiraat en we waren in no time bij het busstation. Toen moesten we Anneke en Koen nog in het overvolle busstation zien te vinden. Gelukkig waren we op tijd en om elf uur vertrok inderdaad de bus. Het laatste wat ons nog overkwam, was een 3 cm grote kakkerlak die op Koens stoel viel. De bustocht duurde 10 uur en was in het begin net een achtbaan. Vanaf Oaxaca zijn er bijna geen snelwegen meer.
Je wordt wel eens niet goed van al die bedelaars en verkopers. Het zijn oude vrouwtjes of kleine kinderen, die om negen uur in de stromende regen snoepjes verkopen of wat zingen.
In Puerto Escondito is dat gelukkig veel minder.
2 augustus
We zijn nu in Puerto Escondito, een plaatsje aan de kust van de Stille Oceaan. Een wit strand, enorme hoge golven en palmbomen met kokosnoten. Een lekkere verfrissing is een verse kokosnoot met een rietje leegzuigen. We hebben twee parasols met ligstoelen gehuurd en lekker in de woeste golven gezwommen, bijgeslapen en uitgerust.
Het is in onze kamer 29 graden. De transpiratie blijft van je lichaam stromen. Gelukkig is het beter onder de ventilator op je bed.