Anneke en Ton in Peru

Machu Picchu

Donderdagmorgen vroeg uit de veren (4.45 uur). Met de bus naar het station. De tein moest het dal uit daarom ging de trein via een zig-zag traject omhoog: vooruit-achteruit-vooruit. De trein was een schone, mooie toeristentrein, maar schommelde behoorlijk. In Pueblo Aguas Calientes aangekomen ( een dorpje vlak bij Machupicchu ) was direct merkbaar dat we in een tropische regenwoud waren aangekomen. Geen cactussen meer, maar een overweldige groene begroeiing. Toen we het stadje aan het verkennen waren, barstte er een tropische regenbui los. We vluchtten toen een restaurant in. De ober voorspelde dat de bui twee uur zou duren en dat klopte bijna op de minuut. De zon ging weer schijnen. We hebben toen een wandeling gemaakt richting een waterval. In eerste instantie liepen we over een weg, later werd het een soort Birma spoorlijn. We noemden onze tocht dan ook de Inca-rail. Je ziet dan allerlei planten, die normaal in Nederland in de huiskamers staan, in het wild en veel groter. Ook groeiden er bromelia's als parasiet op de bomen. Grote vlinders, parkieten en vliegende boskippen. Bij een boerderijtje verlieten we de spoorlijn en gingen via een bananenplantage naar de waterval. Het werd echt een tropisch oerwoud. Gelukkig hadden we ons met anti-muggenmelk ingesmeerd, maar Astrid en Ad werden, vooral omdat ze in korte broeken liepen, flink gestoken door steekvliegen en bosmijt. De terugweg ging vlotter en na het eten ging iedereen vroeg naar bed. Vrijdagmorgen om vijf uur op, want gingen naar de Macho Picchu. Om vijf uur werden we wakker gemaakt, maar helaas was alle stroom in het dorpje uitgevallen. (Nu pas 14.30 uur werd de stroom weer hersteld) Koud water, dus ontbijten bij kaarslicht en de spullen in het donker bij elkaar gezocht. Met de bus naar Machu Picchu en wij waren zo beetje de eerste toeristen. We hadden enorm geluk, want net toen wij er kwamen, trok de mist op en ging de zon schijnen. En dan ligt daar de verborgen Inca stad , die pas in 1911 ontdekt is en behalve de daken bijna helemaal intakt is. Een grandioos gezicht. We hebben daar gewacht op onze reisgenoten, die de Inca trail hadden gelopen. Ze kwamen rond half acht aan en kregen van ons chocolademedailles, gemaakt van chocolademunten (gulden en euro) die wij zowaar in Cusco hadden kunnen kopen. Het was een hele zware trip geweest, omdat het regenseizoen begonnen is. De drie dames, waar wij al zo onze gedachten over hadden, hebben het gehaald maar kwamen de tweede dag zelfs drie uur later in het camp aan dan gepland. De lunch is hen toen maar tegemoet gebracht. Nora, onze arts van 27, moest zelfs pure alcohol snuiven om dieper adem te kunnen halen. Ze gaat nooit meer trekken. We kregen een hele interessante rondleiding, maar toen ging het weer regenen. Daarom maar geen extra wandeling gemaakt. Met de bus weer terug naar het dorpje. Het werd wel weer droog, maar op dit moment (14.45) zit Anneke met een paar dames koffie te drinken onder een afdakje, want het plenst weer. Om half vijf gaat de trein terug en dan zijn we om half tien weer in Cusco.